Iheserako pribilegioa

Joan den astean egunkari honek Iker Karrera mendiko korrikalariari egindako elkarrizketa leitu bitartean oroitu nuen, orain hilabete edo, lagun batek, adar-soinu nabarmen samarrez, egin zidan galdera: «Eta zuk, zer, ez al duzu mendian korrika hasi behar? Edo bizikletan kilometroak egitera joateko asmorik ez duzu? Bi ume hazten ari zara, 35 urte inguru... Orain da unea. Bestela, arraro begiratuko dizute...». Ziria onartu nion, barre egin genuen biok. Eta, ziriaren onena, karga galanta zeukala atzetik.

Nabarmena da, nire inguruan behintzat, gaztaroa (alegia, askatasuna) atzean utzi eta familia-lotura berriak (alegia, umeak) sortu dituzten gizon ugarik ultra-kirolerako, edo, besterik gabe, kirolerako, duten joera. Ihesbide beharrezkotzat jotzen da ariketa fisikoa, eta, gainera, berez duen onarpen moral eta soziala ezin da konparatu eskapu egiteko beste bide batzuek dutenarekin (drogak, esaterako).

Gizon ageri da goiko ahapaldian, noski. Bikote heterosexual tradizionaletan, ia beti, aitei aitortzen baitzaie iheserako eskubidea, amei baino lehenago. Eskubidearen eta pribilegioaren arteko muga lausoa da, kasu horietan. Ume txikiak badituzu, eta zuretzat denbora hartzen baduzu, beste norbaitek egin behar du haien kargu. Beti bezala, generoaren arabera, normalagoak dira gauza batzuk, eta beste batzuk ez.

Kolektiboak definitzeko modurik errazena bertako partaideen funtzioak zerrendatzea da. Gurasoen kolektiboa ondo definituta dago, horren arabera. Eta baita, zoritxarrez, amena ere. Baina aiten kolektiboa, gizonenarekin identifikatzen da, eta kitto. Gurasoak eta amak, talde gisa, existitzen dira; aitak, ez. Edo, okerrenean, kolektibo gisa definitzen gaituen bakarra iheserako pribilegioren esklusibotasuna da. Tira, ea mea maxima culpa-ka jardun beharrean, kolektiboak genero-rolen arabera definitzeari uzten diogun.