Gilda jainkoa

Sare sozialetan ikusi dut, non bestela, gero eta ahots sudurkariagoa duen (adinarengatik izango da?) Alfonso Alonsok kamioi batetik gildak banatzen egin behar duela kanpaina, «benetako arazoez hitz egitera» gonbidatzen zaituen bitartean eta, nahiz eta denbora pasatzeko gutxienez hogei modu hobe izan, pentsatzen hasi naiz zein den kamioi bat horrela tuneatzearen benetako helburua. Kanpainaren logikak eskatzen duen «begira nazazue» efektuaren bila joan da, noski («Begira zer egin duen txoropito horrek» esateak «entzun duzu zein proposamen zentzuduna egin duen?» komentatzeak beste balio duen garaietan bizi gara), eta jendeak hitz egin du horri buruz, eta lortu du arrakasta, beraz. Akats bat badu, ordea: ez du jolaserako aukerarik ematen, sare sozialen bidez pentsamendu kolektibo informala txiklea bezala modulatzen dugun egunotan. Hau da, proposamena bera barregarritzat aurkezten baduzu, eta pailazoa beharrean politikaria bazara, jende gutxik egingo dizu barre. Denis Itxasoren kubo-jantziaren antzeko efektua lortzen duzu, azkenean: memeak sortzeko helburua duten ekintzek sortzen dute meme gutxien.

Beraz, eta iraila gaur hasten dela eta hostozko tunelak (edo errutinak, edo deitu nahi duzuen bezala) ematen duen adimen-argitasuna oraindik ez zaidala iritsi aprobetxatuz, zeren eta argitasun hori banu Rita Hayworthekin edo asmatuko nuen zerbait landuagoa, Larrepetit honen izenburuko txiste txarra oparitzen diot berarekin lurralde historikoa baino gauza gehiago partekatzen ez dudan Alonsori, ia errukiz, bere kamioiari buruzko zera barregarri usteko hau eta orain urte batzuetako arrautza-zaplaztekoarekin egindako hogeitaka gif-en efektua inoiz ezingo dela berdindu jakinda. Guk desio ez dugunarengatik egiten digute barre, Alfonso. Umorearen historian behin eta berriz errepikatzen den topiko tristea da, behin eta berriz barregura ematen diguna.