iritzia
Kirola eta politika
Lander Garro
Gauzak, beraz, bere onera etortzen dira asteotan, eta denek urtean zehar ezkutatzen duten trapu zaletasuna onartzen dute, patriotero muturreko agertzeko beldurrik gabe. Futbola futbola dela eta zelaian hamaika hamaikaren kontra besterik ez direla lehiatzen esaten dutenek, iritzia gordetzen dute, ez delako prexixo hain neurriko eta kosmopolita agertzea. Eta, zentzu horretan behintzat, eskertzen dira joko olinpikoak, haien eskutik etortzen delako halako egiazkotasun bat, laguntzen dizula mundua nolakoa den ulertzen.
Laguntzen dizu ulertzen, hain zuzen, kirola, abertzaletasunik gabe, nahikoa gauza txoroa dela. Zer da zortzi lagun ur putzu batean elkarren kontrako lehian, gauza nahiko inozoa ez bada? Zortzi lagun horiek pasa dute bizitza guztia ahalik eta azkarren igeri egiteko beren burua prestatzen, kasu gehienetan ikasketak ahaztuta, lagunak eta familia ikusi gabe. Klausurako monjeek baino bizitza gogorragoa eta absurduagoa bizi dute, eta, dena zertarako, putzua besteek baino azkarrago zeharkatzeko. Kontuak ez luke inolako logikarik, are, erotasunaren mugan egongo litzateke, baldin eta morroi edo neskatila horrek, uneren batean, bere aberria ordezkatuko ez balu. Ez bera besteak baino azkarragoa dela erakusteko, ez bada bere aberria beste aberriak baino handiagoa dela erakusteko, eta bere bandera, besteak baino ederragoa.
Beste guztia, disimulu hutsa da.