Urkullu, bozak eta senideak

Urkullu hauteskunde autonomikoak irailaren 25ean izango direla iragartzen ari zen unean, aurreko ostiralean, euskal preso politikoen dozenaka senide eta lagun ehunka kilometro egiteko bidean ziren. Asteburu zaila izan da errepidean, oporretako irteerak eragindako trafiko astuna, beroa, ilara luzeak eta errepide kontrolak tarteko... Sakabanaketak eta urruntzeak senideengan eta, bereziki, haur eta nerabeengan duen eraginaz egin du aurtengo txostena Etxerat elkarteak, eta eskura eman nahi zioten Jaurlaritzako lehendakariari atzo Azpeitian, saninazioetan urtero egin ohi duten bezala. Atzo, ordea, ez zuten horretarako aukerarik izan, lehendakariak berak uko egin ziolako senideengana hurbiltzeari. Uko egite hori ezin daiteke har kasualitatetzat, jakinekoa baita politikan halako keinuek garrantzi handia dutela, bereziki Euskal Herrian.

Urkulluk ere neurtuko zuen hori. Are eta gehiago hauteskundeen lehia betean. Gatazkaren ondorioak astero-astero eta errurik gabe jasaten dituen kolektibo bati halako itsuskeria bat egitea ez da erraz ulertzen. Ez bada, Urkulluk eta haren alderdiak aurreikusi dutelako fruitu politikoren bat jasoko dutela, esate baterako, PP eta PSE-EEren ohiko boto-emaileak erakarriz. EAJk badaki boto eraginkorrak funtziona dezakeela bere alde konstituzionalisten eremu politikoan. Beste kontu bat da ea zer eraginkortasun duen halakoak egiteak normalizazi politikoari eta gatazkaren konponbideari begira.